samen is niet alleen

die titel schoot vrijdag even goed door mn koppie. zal zo wel uitleggen waarom.
voor wie nog enige voetbalhistotie bezit zal het geen probleem zijn het te herkennen, de jongens van Allstars. dat was nog eens een serie zeg, naja nou moet ik niet overdrijven maar vergeleken met de domste flauwekul tekenfilms op cartoonnetwork die de kinderen in het gezin steeds kijken is het echt literatuur.

nu de sport toch even de revue mag passeren kan ik het niet laten te zeggen dat ik gister nog even 3 ballen cricket heb gespeeld, wederom met ene woodapple.

samen is niet alleen, al 3 weken lang stond vast dat ik deze maanfdag 3 dagen meekon naar dorpen om oa rolstoelen, krukken aan mensen te geven die ervoor in aamerking kwamen. 3 weken lang zag ik ernaar uit en op vrijdag op werk kreeg ik te horen dat er al iemand anders meegaat en ik niet meekan. omdat ze er 3 dagen van tevoren achter komen dat een rolstoel in elkaar zetten toch langer duurt. maar collegas vertellen niks en niemand zoekt een oplossing. ik voelde me zo machteloos (nu inmiddels niet meer en mn mopperstemming is dan ook niet meer te beschrijven) dat ik tegen sebas zei: ik ga naar huis. echt, 2 dagen ervoor gaan we rond de tafel voor een gesprek, zit ontzettend veel energie in en dan dit. op dat moent werden de woorden overleg, probleem oplossen even gewist uit mn woordenboek en het woord ' eigen hachie' toegevoegd.

maar genoeg daarover, want het hoeft nu allemaal niet meer..uiteindelijks werkte hun niet overleg en laat besluitkunst in mn voordeel toen ik maandag een uur voor vertrek toch mee kon.
en het was zo impressie wat ik daar heb gezien. we hebben uren vastgezeten met de auto, toiletten die alle wc's overtreffen en mensen gezien waarvan ik denk dat ze nooit ver van hun huis komen. kortweg omdat ze alle vruchten en eten om hun huis hebben groeien.
bij het eerste huis wat we bezochten voelde het of ik in een afgelegen plek in afrika was. qua fysio stelde het allemaal niet zo veel voor. verder, ik kan het zo moeilijk beschrijven, enkel de lemen hutjes en keukens met de geur van koken op hout, de smaak van tal van vruchten en de bottige punten wanneer ik een man in z'n driewieler een klopje geef kan ik niet meer wissen. deze plekken waren zo indrukwekkend dat mn hoofd 2 keer te klein is en het niet in een reisgids beschreven staat.

het weekend stond er ook niet in (dat was de andere kant van samen is niet alleen).ergens midden in de jungle waar in een ver verleden in de categorie korte en lange film, de lange film bridge on the river kwai is opgenomen, waren we met grote groep andere vrijwilligers aan raften, bodyraften, altahns daar kwamen we voor en dat was echt supergaaf. maar zwemmen in een rivier van rots naar rots, omringd door tropenbomen, heuvels, een arend vliegt of een dierengeluid hoort een gebied wat net zo goed niet in sri lanka had kunnen zijn en het idee: ik wil hier blijven..dat was zo uniek. en de uitdrukkingen van de britten en met 3en tegelijk springen in een poel van uitgesleten steen in de stilte, waar vlinders zo groot als een vuist landden, ja ik kan er nog niet bij.

vanmiddag schrok ik trouwens toen er 1m voor sebas en mij een 2 1/2 m lange slang de weg overstak. immens zeg! daarvoor toen we laat waren voor werk hoorde ik nog de zin: hopen dat je nu maar geen apen tegenkomt.

vandaag ging het op werk lekker. het is verrekte lastig. zoals vandaag lukt het wel. maar hoe kan ik een patient behandelen die in 2 weken met een nieuw been moet lopen ( in nl kwestie van maanden). wat ik zeg gaat vaak het ene oor in en andere weer uit bij collega's. ik weet niet wat dat is. 1 ding weet ik zeker: waar ik voor kwam gaat me niet lukken..iedere keer een hindernis en vaak gewoon dezelfde. van 4 patienten die ik behandelde zijn er 3 die niet meer komen door laksheid, gezondheid. ik zit nu met ' bromtol' (een pracht van een man, die al mn handgebaren nadoet en hilarisch genoeg in z'n slaap de oefeningen nog doet).
hierna werk ik nog 4 weken, dan ga ik met sebas het land ontvluchten voor een paar dagen, want mn via is 5 dagen tekort en voor verlengen koop ik liever wat curd met honey, soort yoghurt, dat gaat er als pap in.
daarna komen mn en sebas' ouders en ziet er nu uit dat we naar india gaan 4 weken.

muziek: Interpol, take you on a cruise heb ik grijs gedraaid, voor zover dat kan met de meest geliefde muziekmaterie: de mp3 speler.
Abba, moneymoneymoney. op een steen in de rivier met een feest op de achtergond en een zich wassende man achter mn rug verzin ik hierop samen met sebas en frankie (andere vrijwilliger) een singalese woordjes tekst.

ps als ik een beetje mopperig overkom, dat kan kloppen, ben moe na het kamp en alles waar ik zo blij en enthousiast over was de laatste tijd en wat ik wilde zeggen komt er nu voor geen meter uit.

ik scheer me weg, helaas. de afstand voelt op dit moment groot al gaat de tijd heel rap