trek de wolken naar de zee

John Lennon heeft het begrepen
van de week toen ik naar z'n muziek luisterde dacht ik dat.

ik begrijp er niks van. ik wilde vande week zoveel kwijt en nu ja nu weet ik uit de berg hetgene wat ik wil hebben niet te kiezen. voor mezelf is het een beetje een brei.
de afgelopen tijd heb ik heel veel moois gezien, begon patronen te herkennen, te interesseren in dagelijkse dingen van hier, op straat bekenden tegen te komen en mezelf ook wel een aantal keer.

heb net eindelijk duidelijk hioe het verder zal gaan op werk. want eerlijk waar het was geen doen meer om lekker te werken de laatste week. ik snap steeds meer van hoe ze werken maar steeds minder waarom ze het zo doen.
het is net landje veroveren, steeds moet ik me ergens in werpen om na 5 keer via een vertaler een antwoord op mn vraag te hebben of na 2 min op volle toeren gebaren en mn beste singalees eruit te persen een patient op z'n rug te laten liggen. alles is singalees dus waar ik wat wil weten moet ik onderbreken, en ja wie ben ik..dat is de vraag...een peut of stagiaire. het is ontzettend moeilijk en alleen al te overleggen is bijna niet mogelijk, iets wat ik graag doe. tegen een man van 85 werd gezegd dat hij wel weer kon lopen, ik gaf voorzichtig mn idee en nu blijkt dat t niet kan, echt dat soort dingen..en echt overal moet ik achteraan, niemand weet hetgeen wat ik wil weten..als ik wil kan ik de dag zittend,smsend, neusetend op handen en voeten doorbrengen.
maargoed vandaag na steeds collega's aan te spreken en pogen weet ik wat ik kan doen, vrij veel maar met overleg en daar lijken ze nou net niet zo sterk in te zijn.

klaar met dit gezeur, ik baal er gewoon van dat ik wat kan maar niet mag terwijl er zoveel ana schort

ik merk dat het nieuws van de tmailtijgers in nl is. op werk en thuis hoor ik over de aanslagen en probeer ik wat meet te weten te komen. het is best ernstig, hoe erg vergeleken met anders weet ik niet. ik word er wele cht boos over. bang niet, de kans de angst met beide ogen zien komen in een bus die zelf een inhaalmanouvre verkeerd inschat is groter.
het leger opent de aanval in heel t land op de geindoctrineerde tijgers. hier merk ik op straat er niks van. in colombo en ook op de trip naar de bergen stonden er op plaatsen veel militairen langs de weg en zijn checkpunten langs de weg normaal. soms heb ik echt het idee dat helft van de bevolking in het leger zit.
de kwestie is gek, VN stuurde minstens 1 keer goedereen aan de tamils terwijl noorwegen roept dat de singalesen niet moeten mopperen over het aantal doden van de laatste 5 jaar want dat hadden er veel meer kunnen zijn. wat een apenkoppen echt ik roep een boycot op tegen de noorwegen de ja dan ook maar de VN.

zo jameer want mn hele brabbelbrei wat ik wil zeggen lijdt er meteen onder, dus neem alles met een korrel van dit en dat.

het dorp zorgt al 2 weken voor een herinnering die ik koester. het heeft zoveel bij me teweeg gebracht die 2 dagen ergens 100 naar het oosten. het voelde als een trots dat ik was en deed wat daar gebeurde. het was ' normaal' onderzoek maar wat ik zag voor mensen, hun ondergeschikte gedrag bij 6uur wachten (evenals uncle (de 8 tandige kleine iele chaufeur) die 7 uur in de hitterende zon op een verlaten speelplaats moest wachten op ons zonder een kick van ongeduld te laten zien), de aandacht en geld die enkelen vergeefs vroegen en vooral de beelden. het beeld van een man met een 20cm groot oor, een blinde man tastend in het wildeweg, een operatiewond van 4 jaar, tweeling met x benen daar zeg je u tegen, vervorming van een voet en heup waar een dokter nooit genaderd is. ik heb veel kunne helpen met beslissingen te nemen wat voor hun te doen (toch soms een dokter) en 2 onderzoeken zelf mogen doen. buiten speelden we een potje cricket met een houten plank, een ijzeren stoel uit de bosjes en een woodapple waar we na 3 gebroken stuks geen 4de meer van konden vinden. met de groep heb ik me voor een na een slaap op een bed bezaaid met insecten kostelijk of wat t mogen wezen, vermaakt

vorige week heb ik echt gefietst, sinds ik er ben al een droom van me. in t donker tussen de roekelose bussen en tuktuks mocht ik mezelf als een lift van 2 jongens naar de winkel draaien..wat fantastisch en nog levend aankomen ook. gister in de bus terug vanuit de bergen heb ik ook 2 levens ingezet. de eerste was een blikken bus waar je door de houten planken de weg onder me kon zien,de benzine in kannen naast me stond en het idee van een mickeymouse strip (die ik met de kinderen thuis af en toe zie en ik ook terug absoluut ga doen) had waar bij iedere 10 meter 3 onderdelen afbvallen. was voor t eerst gelukkig met mn lange benen, want met hun noodgedwongen geklemd kon ik door hobel en rem met 20 per uur enkel de functie van ooit ragegeweestapparaat trilplaat ervaren en bleef het gangpad me bespaard. de 2 bus dalend vanuit de bergen met de beide deuren open scheurde door de bochten met links enkel een ravijn op de loer. wel spectalulair en achtbaanwaardig!

laatste 3 dagen waren sebas, 2 engelsen en ik naar de bergen om op world's end te zijn (het voelde ook als het eind van de wereld) al was het niet alleen het onbeschrijvelijke uitzicht, maar vooral de zon boven de in de vallei hangede wolken te zien opkomen op 2000m hoogte, de ijle lucht te voelen bij het trekken van een sprintje in de leegte van dorre bomen op een plateau en de verlaten stille indruk die de omgeving maakte. We waren alleen lange tijd en dat mystieke...
de velden theeplantages, mistige vergezichten,groene 2000ders, een groene leguaan,de steppe, het dorp als in nepal op een berg, de rit met apen, soorten bomen,vruchten en de terugrit door 4 soorten landschap, waarbij blank toch blank blijft, want in de wc wilde er geen singalees naast me komen staan.

muziek: fleedwood mac, you make loving fun zat heel de rit over de bergwegen heen en terug in mn hoofd.

in de zee laatst waren de wolken zo mooi gevormd en de kleur van oranje en geel zo aanwezig naast het heldere blauw dat ik naar de horizn toe zou willen zwemmen: daar is het.

slippers: iedereen, doe maar rechthoekig
zwart: de apen met lange staarten vandaag in bomen naar het werk die me
aankeken
groen: leguaan op n net zo groen blad
wit: mn shirt voor de busrit, erna zwart
lekker: heb de snoep ontdekt, niet al te schaars
samen: love en proposal huwelijk, bij de 2e wordt je verwacht te trouwen als familie t tijd vind en de horoscoop goed is, en snel een beetje.

al schrijf ik een deel van wat ik heb meegemaakt en wat voor indrukken heb gekregen op. hoop dat dit een beeld kan vormen.

na wakker worden van de koud op mn neus en de tent waar ik in slaap, zeg ik dag tegen iedereen aan wie ik soms even, soms langer, met genoegen, met verlangen of met een glimp denk